Terug in Nederland

De dag begon vroeg. Om kwart over vijf klopte de verhuurster van onze studio aan. Ze had een taxi geregeld en wilde persoonlijk de sleutels in ontvangst nemen. Ze had er al een uur voor moeten reizen.

De taxi was aan de kleine kant. Toch lukte het om de twee fietsen erin te krijgen. Alleen qua zitplaats was het wat behelpen, ik zat tussen bagage en voorstoel ingeklemd. Over de nog stille wegen racete de chauffeur naar de luchthaven en ramde bijna een andere taxi. We waren vroeg, wat goed uitkwam want mijn fiets moest nog worden verpakt. Bij het regelen van het ticket voor de fiets hadden we die mogelijkheid al besproken met de jongens die koffers van reizigers in cellofaan inpakken.

Mijn fiets werd als een mummie in plastic gewikkeld en van heel veel plakband voorzien. Het inchecken verliep vlot, de luchthaven van Odessa is vergelijkbaar met Maastricht Airport. Alleen kwam de kurkentrekker van Richard, vergeten in de rugzak, niet langs de veiligheidscontrole, wat spijtig was. We vlogen met de Oekraïense UIA. Uit hun magazine bleek dat ze zowat de hele wereld aandoen, maar niet in Rusland komen. Politiek. Na een stop in Kiev landden we nog voor het middaguur op Schiphol.

De reis, die ik op 2 mei startte, zit erop. Niet eerder was ik zoveel weken van huis. Het was heerlijk om deze lange tocht te maken, zowel alleen als samen en om in Odessa te zijn. Maar een wereldreiziger ben ik niet. Ik zal geen jaar op pad gaan, misschien niet eens meer zes weken achter elkaar. En toch... ik zou met plezier nu weer op de fiets stappen en het eerste tochtje van Utrecht naar Gendt overdoen. Het genot van vertrekken, elke dag opnieuw, is misschien wel het grootst.

In de afgelopen 46 dagen heb ik 2935 kilometer gefietst en 11604 hoogtemeters gemaakt. Ik fietste door Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Oekraïne en -al was het maar twee uur-  door Moldavië.

Mijn fiets, een Santos, was geweldig. Banden, spaken en wielen bleven heel, terwijl door het wegdek toch forse krachten op mijn fiets werden uitgeoefend. Ik heb een wieltje aangedraaid om de achterrem bij te stellen, vanwege slijtage aan de remblokjes. In de Karpaten heb ik die remblokjes vervangen. Dat was in drie minuten gepiept. En een paar keer moest ik sleutelen om het spiegeltje weer vast te zetten. Het grootste probleem was er een met mijn fietstas, waar tot twee keer toe een schroefje uit lostrilde, zodat hij aan de bagagedrager hing te klapperen. Ook dat was vrij gemakkelijk te verhelpen.

In de loop der tijd groeide het aantal lezers van mijn blog naar soms meer dan honderd per dag, dat was erg leuk om te ervaren. Verder was ik heel blij met de vele reacties, die me via blog, sms, mail en telefoon bereikten. Daardoor wist ik me, zeker in de weken dat ik alleen fietste, toch verzekerd van gezelschap. Ook was het door de reacties een groot plezier elke dag weer een aflevering te schrijven.
Veel dank daarvoor.

Hiermee eindigt mijn blog Naar Odessa. Het blog blijft wel te lezen. Reageren blijft ook mogelijk, via het blog (ik krijg dan een bericht van Google dat een reactie is geplaatst) of rechtstreeks via e-mail naar beelceem@me.com. De meeste foto's in het blog zijn van mijn hand, maar vanaf 3 juni staan er ook foto's van Richard bij. Hij heeft foto's van de reis verzameld in een overzicht, dat is te bekijken op photos.google.com.

Barbara Schmeits
17 juni 2016