Weer fietsen

De zon scheen en na een lome start namen we de fiets. Na een paar dagen in de stad was het goed weer even de frisse rijwind te voelen. Voor de tweede keer sinds we in Oekraïne waren reden we over een fietspad. Het was mooi aangelegd en voerde langs de kust naar het zuiden. Erg ver reden we niet, maar wel met een paar steile beklimminkjes.

Langs het fietspad waren er doorkijkjes naar de zee. In de diepte lagen strandjes. Her en der stonden gekleurde metalen rekken waar mannen hun arm- en buikspieren mee trainden. Iets verderop drukte iemand zich op, dwars over het fietspad. Even later oefende hij karatetrappen, waarbij hij met volle kracht tegen zijn partner trapte die een beschermkussen droeg. De twee hadden verbeten koppen en deden me denken aan de Russische hooligans in Frankrijk.

We arriveerden in Arkadia, wat in Paustovski’s tijd een plek was van verborgen strandjes en zomerhuisjes, maar inmiddels een uit de kluiten gewassen badplaats. Overal rees nieuwbouw op, sommige gebouwen hadden wel twaalf verdiepingen. We namen onze fietsen mee het strand op en vertoefden er een tijdje. Richard nam een duik in de Zwarte Zee en kwam er met zeewier tussen de vingers uit.

Op de terugweg wilden we de universiteit bezoeken, maar we zochten deze langs de verkeerde straten, ons wurmend langs busjes, auto’s, trolleybussen en tramrails. Daardoor kwamen we wel in andere delen van de stad, waar veel beter dan in het centrum de verwaarlozing van huizen zichtbaar was. Desondanks waren het ook hier sfeervolle straten, dankzij de vele bomen, pleintjes en binnenhoven.

De boekenmarkt,  op een lange lage muur in een park bij het station, was al aan het sluiten. Terwijl sommige handelaren hun goed gevulde dozen op karren laadden, snuffelden wij er nog wat rond. Er lag zowaar een dik Duitstalig boek over Jeroen Bosch tussen de vele Russische boeken. We lieten het toch maar liggen. Op de terugweg kwamen we bij de kerk, een Grieks-Orthodoxe, waar de taxichauffeur een paar kruisjes had geslagen. Om beurten liepen we er even binnen.

Later dronken we nog koffie bij ‘het mannetje’ van Richard, hij was er al een paar keer eerder geweest. Op het tafeltje lag een mooi Engelstalig tijdschrift, the Odessa Review, over kunst, literatuur en zaken. Ik wilde weten waar het te koop was. Niet, was het antwoord. Toen we later vertrokken en ik al wilde wegfietsen, riep ‘het mannetje’ me. Ik kreeg het tijdschrift toegestopt.

We fietsten 20 kilometer, https://www.strava.com/activities/609035125

Reageren kan via het blog of per e-mail naar beelceem@me.com