Spitskop

Half zeven ’s ochtends en het uitzicht is onwaarschijnlijk mooi. Gisteren kwam de regen met bakken uit de lucht, nu trekt de nevel op en lijkt de zon de overhand te krijgen. Straks proberen we een pas te nemen, maar ons is verteld dat het met een gewone auto niet te doen is. We gaan gewoon een eind op weg, we zien wel waar we uitkomen.

Auto? Ik ging toch fietsen? Jazeker, maar nu nog even niet. De weg naar Odessa is lang en staat voor meer dan alleen een fietstocht. Het is ook het realiseren van een droom, het realiseren van een doel. Die weg hoeft niet rechtlijnig te verlopen. Mijn omweg is groot en tastbaar en heeft me in eerste instantie naar Zuid-Afrika gebracht, waar ik nu geniet van het uitzicht op de Drakensbergen, vanaf de veranda van onze Spitskop Cottage.

Ook deze reis is een deel van op weg zijn naar Odessa. Ik heb afstand genomen van de dagelijkse sleur en geef mijn ogen de kost. Werk is letterlijk en figuurlijk mijlenver weg. Ik ben dankbaar voor mijn geprivilegieerde situatie, waarin ik me veroorloven een paar maanden onbetaald verlof te nemen. Dat is niet iedereen gegeven. Wat dit land toevoegt is het dagelijks me bewust zijn van mijn kleur. Officieel bestaat er geen apartheid meer, maar de scheiding tussen zwarte en witte mensen is dagelijks en diepgeworteld zichtbaar en heeft een vervreemdende uitwerking.

Niet eerder was ik in een land waar iedereen zich achter beschermende hekken terugtrekt en waar een miljoenenstad na 11 uur ’s avonds uitgestorven lijkt. Waar je elkaar niet tegenkomt wordt angst gevoed, niet het juiste dieet voor iemand die op weg is naar Odessa. Hoe feestelijk en te koesteren zijn daarom de momenten van ontmoeting. Zoals die met de trotse eigenaar van een -stevig gebarricadeerde- uitspanning die vooral alcoholische dranken in zijn negotie heeft  en waar het nog zoeken is naar een flesje fris. Maar wel mét foto!