Weer naar de top

Deze week heb ik de Tafelberg beklommen. Nu, drie dagen later voel ik de spierpijn nog steeds, niet gewend om over rotsblokken te klauteren, te voet hoogtemeters te maken en als een springbok een bergpas af te dalen. Als ik nu een trap afloop oog ik als een kreupele. Maar wat deert het?

Nog maar een halfjaar geleden reed ik door een lullige inschattingsfout mijn motor total-loss, ramde op mijn hellevaart een paar auto’s en liep zelf een dubbele bekkenbreuk op. Bijgevolg kon ik niet meer lopen en was ik wekenlang aan huis gebonden. Binnenshuis bewoog ik me voort in een rolstoel en leerde stap voor stap weer lopen. Fietsen was sowieso niet aan de orde. Niet het beste vooruitzicht voor iemand die van plan is een lange fietstocht te ondernemen.

Maar gestaag ging het de goede kant uit, nam de pijn af en vergrootte ik mijn uithoudingsvermogen en actieradius. Met resultaat! Twee weken gelden liep ik naar de Sanipass (even buurten in Lesotho), maar vooral de Tafelberg had het bevrijdende effect: genezen, gezond, kan weer alles, nu alleen oppassen dat ik niet nogmaals val.

De angst om te vallen krijgt me wel nog gemakkelijk te pakken. Vanochtend hebben we nog een laatste inspanning geleverd, ditmaal op een mountainbike over gravelpad en rotsige ondergrond in  Jonkershoek. Bergop en met stevige wind tegen lag mijn tempo laag. Het deerde me niet. Maar op de terugweg, met wind in de rug, zat de kramp er in. Niet vallen, niet vallen, joeg maar door mijn kop, niet overmoedig worden. Mijn handen met witte knokkels aan het stuur, vingers aan de remmen, speurend naar iedere potentiële kiezelstrook die tot een schuiver kan leiden. Bekaf, aan het einde van de rit. Pas weer op glad asfalt kon ik ontspannen en de fiets de vrije teugel geven, om met een vaartje van 30+ omlaag te suizen.

At the End heet het café waar we van onze koffie genoten. Schadevrij happy at the end, mag ik wel zeggen. Zaterdag zijn we weer thuis en kan de echte voorbereiding naar Odessa beginnen.