De blik reikte zo vaak niet verder dan de rand van de weg. Genoeg om te zien hoe een koe er luierde, een man zijn koopwaar van een zak aardappelen, wat eieren, aardbeien en één biet had uitgestald, een tractor puffend een krakende wagen achter zich aan trok. In het stadje Snjatyn zochten we naar een plek om koffie te drinken. Het maakte een afgepeigerde indruk. We kwamen we uit bij een instelling voor verstandelijk gehandicapte jongens en werden door sommigen enthousiast toegeroepen. Koffie vonden we pas in een winkeltje net buiten de stad.
Voorbij een provinciegrens veranderde de weg ineens. Tien kilometer prachtig asfalt met zoveel ruimte aan de zijkant dat je er goed kon fietsen. Ik vroeg me af wat het verschil maakte en of er een relatie zou bestaan tussen de kwaliteit van de weg en de mate van corruptie. Maar het fietsen werd weer leuk, al bleef het verkeer er druk. Pas het laatste stuk konden we kleinere wegen nemen. Een ijzeren brug overspande de waterlopen van een rivier. Een voorbijrijdende vrachtwagen deed de brug zo trillen, dat ik vreesde dat hij zou instorten. Daarna was er een zandpad, vol vertrouwde gaten, dat door kleine dorpjes liep. Het was er heerlijk rustig, veel mensen werkten in hun moestuintjes, kinderen speelden in de wei of op straat.
Tsjernivtsi was het einddoel. Om in de stad te komen moesten we over kasseien nog zo'n halve kilometer klimmen om zeventig hoogtemeters te maken. Intussen rammelden trolleybussen langszij en drukten auto's ons half van de weg. Niettemin kwamen we fietsend boven. We vonden een appartement bij een Wolga-Duitser en besloten er een dag langer te blijven. De stad bleek van grote schoonheid, wat gold voor de gebouwen, de flanerende devoesjka's en de muziek van elkaar beconcurrerende straatmuzikanten.
We fietsten ruim 80 kilometer, https://www.strava.com/activities/598144273
Reageren kan via het blog of per e-mail naar beelceem@me.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten