Een grijze hemel hing boven Odessa. De regen van de dag ervoor had alle geuren losgewoeld. Je rook de bomen, maar bij vlagen ook de penetrante pislucht van de vele zwerfkatten. Een kat was via het balkon onze studio binnengedrongen, waardoor die lucht ons ook een tijdje binnen omringde. We wisten deze effectief te bestrijden met dweilen en wat oploskoffie in een glaasje.
Onze eerste zorg was regelen dat de fietsen met het vliegtuig mee konden. Daarvoor moesten we naar vliegveld, waar we met een minibusje konden komen. Het kantoor van de UIA, de Oekraïense luchtvaartmaatschappij, ging net sluiten vanwege de middagpauze. Om onze plek niet te verliezen, bleven we voor het kantoor rondhangen.
Eenmaal aan de beurt konden we inderdaad twee extra tickets kopen voor de fietsen. Het uittikken ervan duurde eindeloos, totdat ineens een matrixprinter begon te ratelen en een lange strook papier bedrukte. Met een liniaaltje als geleide scheurde de medewerkster de tickets van de strook. De moderne wereld van e-tickets was duidelijk nog niet in dit kantoor aangeland.
Luchthaven was een te groot woord voor het gebouwtje. Iets verderop stond een enorme nieuwe terminal. Volgens de chauffeur van de illegale taxi, die we voor de terugweg hadden geregeld, was het weggegooid geld. Er kwamen en vertrokken maar twaalf vliegtuigen per dag. De chauffeur sloeg drie kruisjes bij het passeren van een kerk en vroeg of we op de Karl Marxstraat moesten zijn. Werken met verouderde straatnamen in het hoofd leek me voor een taxi-chauffeur wel ingewikkeld.
Inmiddels was het drie uur geweest. We streken neer in restaurant Fratelli, dat ons ook door de jonge Odessieten in de Philharmonie was aangeraden, en aten er erg lekker. Omdat Richard een ander gerecht kreeg voorgezet, dan hij had besteld, boden ze ter compensatie aardbeien, kersen en in pure chocolade gedoopte geconfijte schijfjes sinaasappel aan. Voor die schijfjes zou ik er elke dag wel even langs willen gaan.
Een bezoek aan de kapper friste mijn hoofd op, wat wel nodig was na al die weken fietsen. De kapster plakte een cellofaan klepje op mijn voorhoofd zodat mijn ogen waren beschermd. Zonder bril en een met een beslagen klepje onderging ik de knipbeurt in een soort mist. Wel zag ik dat elke borstel van plastic werd ontdaan. Ik was blij met het resultaat. Volgens een Engelssprekende medewerker kon dat niet anders, ik was zojuist door de beste kapper van de beste kapperszaak van Oekraïne geknipt. Zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten