In Odessa

Het was een dilemma: doorfietsen tot Odessa en er maar één dag kunnen zijn of tijd winnen door het laatste stukje af te leggen met de trein. Na pakweg 4000 hoogtemeters in vier dagen tijd was de beslissing niet moeilijk. De fietsen konden alleen mee in de elektrietsjke, een boemeltrein, die er zes uur over zou doen om van Kodyma in Odessa te komen. Dat deerde niet. Rond half 8 in de ochtend zou de trein vertrekken.

De fietsen moesten ingepakt, dus voorwielen gingen eruit, sturen werden gedraaid en om die van Richard ging nog de vliegtuigverpakking. Bagageruimte kende de trein niet, de fietsen namen een heel blok zitplaatsen in beslag. De conductrice vond dat te gortig en liet ons twee extra kaartjes kopen. Dat verhoogde de ritprijs met 50 procent, waardoor we samen 78 grivna aan de reis uitgaven, wat neerkomt op ongeveer 3 euro.

Het landschap was weinig opwindend. Veel groen langs het spoor belemmerde het uitzicht, al doemde af en toe een prachtig korenveld, een roestige fabriek of een weids dal op. In Razdjelnaja stroomde de tot dan toe vrij lege trein vol met mensen die van de markt kwamen en moesten we inschikken. Ingeklemd tussen reizigers en hun boodschappen tuften we verder. De vrouw naast me bestudeerde opzichtig het tijdschema, terwijl ze een medereizigster in de gaten hield om te weten wanneer ze moest uitstappen.

Rond half twee arriveerden we in Odessa, waar het zonnig en warm was. Onder het toeziend oog van veel wachtende reizigers zetten we de fietsen in elkaar en laadden de bagage erop. Even later fietsten we over de klinkers en streken neer op een chique terras om dit glorieuze moment te vieren. We werden er nadrukkelijk niet bediend. Na een tijdlang wachten vertrokken we naar de overburen, waar we allerhartelijkst werden ontvangen en konden klinken op de aankomst.

Vanuit ons verblijf in het hart van de stad was het een korte wandeling naar dé plek die ik wilde bereiken: de Potemkintrappen, vanwaar je zicht hebt op de Zwarte Zee. We kochten koffie bij een espressoautootje, waarvan je er veel zag die je in de stad. Een frisse wind kwam van zee, de bomen ruisten, we aten in een klein restaurant en konden ons weer in het Engels verstaanbaar maken. Daarna wandelden we nog langs huizen, pleinen en parken die bruisten van het leven. De eerste dag in mijn droomstad was helemaal goed.

We fietsten van hotel naar station en van station naar hotel, pakweg 3 kilometer alles bij elkaar.
Reageren kan via het blog of per e-mail naar beelceem@me.com