Via Moldavië

We startten de dag met ontbijt in het dorp omdat de keuken van het hotel pas om 10.00 uur geopend was. Bij de hip ogende tent Retro Coffee duurde het zeker een kwartier eer onze koffie klaar was. Brood en yoghurt  moesten we zelf bij de winkel aan de overkant halen.

De wind kwam uit noord-oostelijke hoek en blies gemeen. Ondanks de zon bleef het door de wind behoorlijk koud en onderweg trokken we een extra laagje aan. Het landschap was weidser dan de vorige dag, maar ook nu ging het voortdurend omhoog en omlaag. Dat kostte energie en onderweg stopten we een paar keer om bij te tanken met koffie, koek en soep.

Om op onze vervolgbestemming te komen moesten we een krappe dertig kilometer door Moldavië. Dat betekende twee keer de douanes van beide landen passeren. De eerste overgang was stil. Er stond een bus vol mensen, die aan een stang nog een kapotte bus achter zich aan trok. Wij konden er gelukkig zonder wachten langs.

Moldavië verschilde landschappelijk niet veel van Oekraïne, maar verschillen waren er wel. De wegen waren stiller, de dorpspompen nog zichtbaarder, er liepen meer zwerfhonden. Een lange dampende trein kwam voorbij, fabrieksgebouwen stonden er verlaten en verroest bij. Het land ademde armoede.

Het laatste stuk reden we langs de Dnjestr, de rivier waarachter iets zuidelijker Transnistrië begon. Dit gebied, dat zich heeft afgescheiden van Moldavië en dat leeft van crimineel geld en Russische militaire steun, wilden we mijden. (Jelle Brandt Corstius besteedde een uitzending aan Transnistrië in zijn serie Grensland.) onze doorsteek was daarom van korte duur.

Bij de grens naar Oekraïne was het aanzienlijk drukker met veel geldwisselkantoortjes, vrachtwagens en rondhangende mensen. De overgang verliep overigens soepel en met vier nieuwe paspoortstempels stonden we twee uur later in Mogilev-Posolski dat ineens een welvarende indruk maakte.

Na wat zoeken en vragen werden we verwezen naar Hotel Toerist. Op de oprit lag glas, behang lubberde aan de muren, kabels hingen los, een tapijt zag zwart van de viezigheid. We geloofden het wel en vonden een ander hotel, Smaragd, dat van de buitenkant wel goed oogde. De kamer was schoon, de douche warm. Ongemakken als een niet-functionerende WiFi-verbinding en tv namen we maar op de koop toe. Alleen het blog kon niet op tijd worden verstuurd.

We reden bijna 90 kilometer https://www.strava.com/activities/602340664
Reageren kan via het blog of per e-mail naar beelceem@me.com.