Nu we geen dagafstanden meer hoefden af te leggen was er tijd voor een rustige start van de dag. Terwijl ik mijn blog schreef deed Richard boodschappen. We ontbeten op het balkon van ons appartement, gadegeslagen door twee katten. In het parkje waar we op uitkeken, bouwden mensen een markt op. Af en toe klonk muziek uit een luidspreker. Wij vertrokken voor een wandeling door de stad.
We kwamen voorbij het huis waar Alexander Poesjkin woonde, in de naar hem vernoemde straat. Iets verderop lag het gebouw van het Philharmonisch Orkest van Odessa, waar we kaartjes kochten voor de avondvoorstelling. Daarna liepen we naar het park. De straat overkruiste een soort goot, waar verloedering de overhand had. In het park werd net als in Tsjernivtsi de dichter en vrijheidsstrijder Sjevtsjenko met een enorm standbeeld werd vereerd.
Via het park bereikten we Lanzjeron, de wijk waar Konstantin Paustovski twee jaar van zijn leven doorbracht. We wandelden over het strand van de Zwarte Zee, die vooral blauwe en groene tinten had en genoten van een heerlijke lunch, voordat we de heuvel beklommen naar de Tsjernamorskajastraat. We vonden het huis van Paustovski, vanwaar hij ooit over de zee kon uitkijken. In het huis was een klein museum gevestigd.
Een oude dame ontving ons. We wilden het museum bezoeken zonder de aangeboden rondleiding. Maar even later werd ik vol overgave toegesproken door een andere vrouw, blijkbaar de gids. Ze vertelde over het oude Odessa, de architectuur en het Europese karakter van de stad, de verscheidenheid van mensen, de aanwezigheid van schrijvers, musici, schilders. Het klonk alsof Odessa en Utopia ooit één waren. Er stonden boeken in talrijke vertalingen, waaronder het Nederlands. Onder de parafernalia was ook de pet van Paustovski. Geheel toevallig leek die van mij erop.
De Philharmonie was afgeladen vol. Wagner stond op het programma, stukken uit verschillende opera's, en uit de toespraken vooraf werd duidelijk dat deze componist weinig bekendheid had -ofwel in de ban was- in de voormalige Sovietunie. Het publiek klapte eindeloos voor het orkest, dirigent Igor Shavruk en bariton Matthias Görne.
Intussen hadden wij van jonge Odessieten voor ons in de zaal onder meer de tip gekregen om bij toprestaurants te eten, al overtuigde de aanveling voor een steakhouse, dat tot die categorie zou behoren, ons niet helemaal. Maar naar goed gebruik togen we na de voorstelling nog naar een restaurant, waar we op een sfeervolle binnenplaats -met een dekentje om de schouders- ons te goed deden aan wijn en vis. Zeebaars en bot.
Reageren kan via het blog of per e-mail naar beelceem@me.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten