Tijdens het afwassen viel een waterglas op de stenen vloer in gruzelementen. De stofzuiger stond achter slot en grendel. De stukjes veegden we daarom met een matje als geïmproviseerde veger in een hoek. Op blote voeten lopen kon niet meer. Daarvoor moest eerst de schoonmaakster langs komen.
We trokken de stad in. Op onze laatste dag in Odessa wilden we het
Museum of Western and Eastern Art bezoeken. Het museum is voortgekomen uit privé-collecties en gaat door voor het beste van Oekraïne. Helaas bleek het gesloten. Op de deur hing een briefje met de tekst 'Vrije dag' zonder verdere uitleg.
Na deze teleurstelling besloten we de fiets te pakken en nog een keer naar de Zwarte Zee te gaan, deze keer via de Moldavanka. De Moldavanka was van oorsprong een arme Joodse wijk, waar blijkbaar ook veel gespuis woonde, in ieder geval rond 1920. Isaac Babel bracht er veel tijd door om het leven daar te kunnen beschrijven. Ik wilde wel naar de naar hem vernoemde straat, maar we raakten de weg kwijt en kwamen niet verder dan de rand van de wijk. Kleine huizen, vervallen panden, kapotte straten: het was genoeg om te zien dat de welvaart van Odessa's centrum nog niet ver reikte.
Eenmaal aan zee zaten we een tijdje op het strand en keken naar flaneerders, meeuwen en schepen. Boven ons hoofd lag de strakke scheiding tussen blauwe lucht aan de ene en grijze lucht met onweer aan de andere kant. Gelukkig bleven we droog. In het restaurant moesten we, zoals wel vaker in Oekraïne, lang wachten. Twee mannen aan de tafel naast ons waren dat blijkbaar gewend. Ze kleedden zich om, deden wat gymnastische oefeningen en namen een frisse duik in zee. Even later zaten ze weer aangekleed aan tafel.
Op de terugweg kleurde de zon de hemel en de haven rood. Dwars over het pad stond een eenzame kinderwagen en Eisenstein indachtig zag ik er hét ultieme beeld van Odessa in. Maar voor die foto was ik net te laat, iemand duwde de wagen naar de kant. Wij togen nog één keer naar de Potemkintrappen en maakten er een selfie, onder het toeziend oog van
founding father Richelieu.
Daarna restte alleen nog het leegdrinken van de fles wijn, die we uit het restaurant hadden meegenomen en het inpakken van tassen en fietsen. Daarna moest het licht uit. Om kwart over vijf in de ochtend zou de taxi ons naar het vliegveld te brengen.
We fietsten nog 21 kilometer https://www.strava.com/activities/610270131
Geen opmerkingen:
Een reactie posten