In Györ had ik in prachtig appartement, maar het ontbijt in het naastgelegen zaakje stelde niet veel voor. Zoals wel vaker was het bij de start zoeken om de juiste weg te vinden, maar ineens zag ik de bordjes van Eurovelo 6 weer, gelijk aan de route op mijn apparaat. Toch klopte er iets niet. Ineens bevond ik me op een stuk oude doodlopende weg. Op de nieuwe weg ernaast mocht je met de fiets niet komen.
Een witte auto stopte, een man stapte uit en legde me in gebrekkig Duits uit dat ik het stukje verboden weg toch maar moest nemen, omdat je verderop weer wel kon fietsen. Terwijl ik hem bedankte sjorde hij aan zijn broek en vroeg ik me af of zijn hulpvaardigheid niet ook enig eigenbelang had. Even later reed hij me luid toeterend voorbij om nog geen tien minuten later, alweer toeterend, weer tegemoet te rijden. Het voelde niet prettig.
Ik nam een zijweg, maar die kwam uit bij een vliegveldje. Daarachter restten slechts wat karrensporen door een weiland. Ook geen optie. Uiteindelijk keerde ik terug naar de grote weg en arriveerde in een dorpje, waar ik vier fietsende Amerikanen trof en om half twaalf al een flink bord spaghetti at om het ontbijt aan te vullen.
Vervolgens ging het lekker, al voerde de weg met bordjes nu ook over onverharde paden vol kuilen en reed ik een keer pardoes dwars over een begraafplaats. Opgewekt, omdat het ernaar uitzag dat ik vroeg mijn doel zou bereiken, fietste ik verder. Omdat er langs de drukke weg geen fietspad liep, koos ik voor een omweggetje. Dat bleek een vergissing. Over wederom een te drukke weg, kwam ik uit in Tata en vandaar moest ik een behoorlijk lange en steile heuvel over. Zo werd het toch later dan ik had gehoopt.
Voor de zekerheid stopte ik bij een supermarkt om nog water te kopen. De ingang daarvan lag nogal verstopt. Een oudere man legde me in het Hongaars uit hoe ik er kon komen, ik antwoordde in het Sittards. We kregen een gesprek over de weg, het percentage stijging en het versnellingssysteem van mijn fiets, en begrepen elkaar zonder van elkaar een woord te verstaan.
De weg omhoog was zwaar, maar te doen. De weg omlaag daarentegen was door het extreem slechte wegdek, vol gaten en kiezels behoorlijk inspannend. Vervolgens lukte het maar niet om een hotel te vinden. Een was gesloten, een ander onvindbaar en mensen die ik het vroeg wisten er geen. Verder rijden was de enige optie. Pas in Tát vond ik onderdak. Het was inmiddels half acht 's avonds en ik was ruim tien uur onderweg geweest. In het restaurant zat ik later wederom alleen.
Ik fietste 116 kilometers te zien op Győr-Tát
Reageren kan via het blog (met Googleplus) of per e-mail naar beelceem@me.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten