Schaduw

Mijn dag in Boedapest begon met goede voornemens, waarvan uitslapen er een was. Maar het ritme dat ik de afgelopen weken ontwikkelde -en dat me goed bevalt- is er een van vroeg wakker worden. De gewonnen tijd startte ik daarom met lezen, want dat schiet er 's avonds alsnog vaak bij in.

Ik geniet ervan om in een nieuwe stad wat rond te lopen en te kijken. Stadswandelaar zijn lijkt me een mooi vak. Toch begon ik niet heel ongericht aan mijn zwerftocht door deze stad. Ik had boodschappen te doen, waaronder het vinden van een meer gedetailleerde kaart van Hongarije en het aanvullen van mijn toilettas.

Boedapest bleek voor mij al snel een gevaarlijke stad. Er was zo veel moois te zien, alleen al aan de detaillering van gebouwen, dat ik niet oplette waar ik liep en struikelde. Ik bleef overeind maar was meteen gewaarschuwd, want één ding kan ik niet gebruiken en dat is vallen. Het was dus lopen of kijken en stilstaan. Ik stond vaak stil.

In de nabijheid van het appartement, aan de Dohány utca, bezocht ik de synagoge, de grootste van Europa. De synagoge zelf was mooi en stijlvol. Maar veel meer onder de indruk was ik van de omliggende tuin, waarin duizenden omgekomen Joden begraven liggen. Door de bescheiden omvang werd de gruwelijkheid bijna tastbaar.

Er was een tentoonstelling ingericht van de fotograaf Villányi András, dat veel leven in en rond de synagoge toonde. In een toelichtende tekst las ik onder meer de uitspraak "We need lights to create shadow" over de functie van licht. Voor iemand die niet zo goed tegen de zon kan, zoals ik, was het een opbeurende opmerking. Ik zocht de schaduw op en stuitte op een klein Duitstalig gezelschap dat elkaar teksten voorlas en daarover een theologische discussie voerde.

Veel beroemde fotografen komen uit Hongarije. Ik herinnerde me er ooit een artikel over gelezen te hebben en ik vond het  inderdaad terug, het stond in Trouw. Een bezoek aan het Huis van de Fotografie kon niet ontbreken. Het huis was ooit gebouwd voor de hoffotograaf, die er zijn vak uitoefende en klanten ontving. Trots, geluk en verdriet omgeven door armoede: de foto's van Győrgi Salter van zigeuners, al zo'n twintig jaar geleden gemaakt, grepen me aan.

Daarna was het tijd om me terug te trekken in de schaduw van mijn eigen tijdelijke onderkomen en mijn vermoeide voeten even rust te gunnen.