Na Rothenburg raakte ik de weg kwijt. Meer precies: ik raakte in verwarring over de route. Ik kwam terecht op een weg, aan weerszijden voorzien van een witte streep. Daar behoor je als fietser vanaf te blijven. Ik keerde om, op zoek naar een fietspad, om uiteindelijk via een akker en over graslanden alsnog op de weg met de witte strepen terecht te komen. Een fietspad ontbrak. De weg slingerde als een motordroom omhoog en omlaag door het land. Bergopwaarts slingerde ik eerder zelf over de weg. Gelukkig was er nauwelijks autoverkeer.
De wind keerde zich weer tegen me, steviger dan de afgelopen dagen, door het open veld. In Leutenshausen streek ik neer in een bakkerswinkel, waar ook hier weer koffie werd verkocht. Ik werd in het Frankisch toegesproken door een klant, een oudere man, en ik verstond er geen woord van. De bakkersvrouw legde uit dat het de oude, wat dementerende, timmerman uit het dorp was, die over zijn personeel van vroeger sprak.
In Herrieden stapte ik af om een paar foto's te maken. Mijn fiets stond tegen de brug. Een vrouw kwam voorbij met een herdershond, die ze strak aanlijnde. Ik dacht dat ze mij wilde beschermen voor de hond, maar het zat anders. De hond had fietsangst, legde ze uit. Ik wilde helpen door mijn fiets te verplaatsen, wat juist niet de bedoeling was. De hond moest wennen aan de fiets. Na een minuut of zo ontspande de hond, hij was niet meer bang. Dat mijn fiets therapeutische kracht in zich droeg, had ik niet kunnen verzinnen.
Later vloog een ooievaar op langs de weg, een indrukwekkend gezicht. Verderop zag ik er wel twintig rondlopen. Een valk vloog over het veld en een vos kruiste mijn pad. De steden waren soms van grote schoonheid en verraadden een lange historie. Gunzenhausen, Ellingen, om er een paar te noemen. Ook kwamen er zichtbare tekenen van de Limes. De Duitsers hebben een route die de historische grenzen beter volgt. Die wijkt af van de Nederlandse, en werd me door verschillende Duitsers ontraden. Te veel heuvels.
Dat begreep ik beter tijdens de laatste 25 kilometer. Het venijn zat in de staart. Langgerekte heuvels, met lange afdalingen én lange beklimmingen, met percentages van meer dan 10%. Het was zwoegen. Toch was er ineens de wind, die me op een stuk van 12% net een zetje van achteren gaf. Zo haalde ik top.
In Weißenburg kon ik de ingang van mijn hotel niet vinden. De hele Italiaanse keukenbrigade van de pizzeria kwam aangesneld om me te helpen. Ik zou een code moeten hebben, die ik niet had. Een telefoontje naar de eigenaar loste het probleem op. Ik betoonde mijn dank door pizza te eten bij de Italianen. Die smaakte uitstekend.
Ruim 91 kilometer en 567 hoogtemeters, te zien op https://www.strava.com/activities/572803611
Geen opmerkingen:
Een reactie posten