Bij het ontwaken in Kinding deden mijn knieën pijn. Ik nam een ibuprofen en een paracetamol om de boel te maskeren, want ik had ruim negentig kilometer af te leggen naar Regensburg. Bij vertrek regende het, niet hard, wel aanhoudend. Niettemin was het aangenaam fietsen. Het was nagenoeg windstil en de pijnstillers deden hun werk. Bovendien was ik de dag ervoor, bij Graben, de waterscheiding tussen Rijn en Donau al gepasseerd, dus theoretisch zou ik nu alleen nog bergafwaarts gaan.
Om voorbijgangers te amuseren en informeren bevatte de laatste veertig kilometers langs de Altmühl een archeologisch pretpark. Zo passeerde ik een Neanderthalerdorp, die al over een verrassend eigentijdse wc beschikte en een Keltenpoort. De landschappen erom heen waren ook in de 21e eeuw soms adembenemend.
In Kelheim eindigde het Altmühltalpad. Terwijl ik de aansluiting naar de vervolgroute zocht, werd ik nogal dwingend in het Spaans aangesproken door iemand, die gelijktijdig aan het telefoneren was en dat ook bleef doen. Hier had ik geen zin in. Ik spurtte geërgerd een brughelling op en stak het water over. Pas na enige tijd realiseerde ik me dat ik intussen al langs de Donau fietste. Het glorieuze moment waarop ik de Donau bereikte was me ontgaan door de telefoonman. Wel waren me intussen de uienbollenkerken opgevallen.
Ook was het droog geworden en kreeg het water een rozige schijn door de doorbrekende zon. Toch rommelde de donder en snel werd de lucht weer grijzer. Op het moment dat dikke regendruppels vielen kon ik schuilen bij een uitspanninkje, dat eigenlijk een havenkantoor was. De havenmeester zette koffie, verder hingen er nog drie mannen rond. Ze lazen op hun weerapp dat het de komende drie uur droog zou blijven.
Nog geen tien kilometer verder regende het alweer. Onder een bruggetje besloot ik, bij gebrek aan beter, een plastic zakje over mijn helm te trekken. Daar trof ik opnieuw de telefoonman, die Santiago heette en uit Burgos kwam. Hij was ook op weg naar Boedapest en vond het maar weinig avontuurlijk dat ik al een hotelkamer had geboekt.
Een nieuwe regenbui deed me belanden in een restaurant, waar ik een bord spaghetti met groene asperges at en een glas witte wijn dronk. Daarna ging het stroef, maar dat kon ook aan de intussen wel erg modderige weg liggen.
In Regensburg was het feest en werd er veel gedronken, waarbij jongeren er plezier in hadden lege bierflessen op het fietspad stuk te gooien. Ik kon de scherven bijtijds ontwijken. Het niet-avontuurlijke hotel in Regensburg bleek in een buitenwijk te liggen, waar de winkels al vroeg sloten. Een fles bier en een zak chips van het tankstation moesten me de avond door helpen.
Ik fietste bijna 99 kilometer en legde er intussen meer dan 1000 af. De route ismte zien op https://www.strava.com/activities/577015213
Geen opmerkingen:
Een reactie posten