Koud geschenk

De wind was gedraaid, een geschenk, omdat deze eindelijk uit westelijke richting kwam. Eenmaal Regensburg uit werd ik van tijd tot tijd voort geblazen. Hoewel het, zoals ik recent nog meldde, niet om snelheid gaat, was het tempo dat ik moeiteloos kon ontwikkelen erg plezierig. Eén nadeel was er wel: mijn steun in de rug was snijdend koud. Mijn vier lagen kleding waren er niet tegen bestand. Alleen de enkele keer dat de zon scheen was het te doen.

Van de omgeving moest ik het niet hebben. Ik reed achter een dijk, waardoor ik slechts af en toe een glimp van de Donau kon opvangen en het achterland ontbeerde de schoonheid van het Altmühltal. Het verschil met Hemelvaartsdag kon op deze Pinksterdag niet groter zijn. Fietsers waren er nauwelijks, wandelaars evenmin en de Donau lag er verlaten bij, nog geen schip dat voorbij kwam.

Op  enig moment fietste ik achter een groepje van vier vrouwen, die eenzelfde tempo aanhielden. Er viel wat regen en ik besloot bij een bushokje, dat even verderop lag, te stoppen om mijn regenbroek aan te trekken. De vrouwen voor me bleken ook in voor pauze op die plek. Bij het bushokje zaten nog twee fietsers. Wat inschikkend zaten we er met zessen naast elkaar, waardoor het alsnog behaaglijk werd. De vrouwen schroefden een fles schnapps open en verwarmden zich ook zo.

 

Ik vertrok als eerste, de regen zette niet door en ik had al kort tevoren gepauzeerd. Zo’n twintig kilometer verderop, in Bogen, dronk ik koffie bij de bakker en kon ik mezelf weer warm krijgen. Op straat zag het zwart van de mensen, een processie trok voorbij: muziekkorps, vaandeldragers en een stoet biddende mensen, waarvan er een aantal luidsprekers op de schouders meedroegen.

Na Straubing veranderde het landschap, werd het lieflijker. Velden met wuivend koren, rogge, meer gelaagdheid in de heuvels. Nabij Niederalteich, in een natuurgebied, stapte ik af om foto’s te maken, toen ik ineens een vreemd gezoem hoorde dat steeds luider werd. Het bleek wederom een processie, al deden de biddende mensen me eerder denken aan de plaatselijke wandelclub of een Pax Christie-treffen.

Niederalteich is niet groot en het was de vraag of ik er nog iets te eten zou kunnen vinden. Rillend liep ik door het dorp, om er een Starfighter-museum te ontdekken en het Benedictijner Klooster Sint Mauritius. En tsja, bij de paters zit je goed. Er was een restaurant met in bier gestoofde varkensschouder en goed glas bier. Augustijner, dat dan weer wel.

Zie voor route https://www.strava.com/activities/576983703