Twee gezichten

Al vanaf het begin had ik de wind in de rug en kon veel kilometers maken. Aanvankelijk slingerde de weg door het land en kwam ik voorbij een project waar men blijkbaar ook een slingerriviertje probeerde te realiseren.

De Donau heeft voor mij twee gezichten, of beter gezegd: het land eromheen. De ene keer is er vlakte, daar is niet veel aan. Soms zijn er industrieën, er is nauwelijks scheepvaart, de oevers zijn sober en de fietspaden recht en lang. Het is een zegen om dan de wind mee te hebben.  Het andere gezicht is de romantische versie. De rivier is dan omgeven door heuvels en vaak ook bochtiger. Er zijn prachtige doorkijkjes, op heuveltoppen liggen kloosters en kastelen, al dan niet in verval. Dat zijn de momenten om af te stappen en foto's te maken.

Tussen Ybbs en Melk raakte ik verzeild in een fietsclub uit het Italiaanse Trento. Ik probeerde ze voorsprong te geven, maar de club fietste nauwelijks harder dan ik. Bij elke steile helling zwermden de fietsers uit over het wegdek, zodat ik al aan het begin mijn snelheid moest minderen. Ook stopten de eersten van de groep meteen bovenaan de helling, zodat er steevast een opstopping ontstond en ik me al klimmend uit de pedalen moest werken om veilig tot stilstand te komen. Pas bij de derde helling slaagde ik erin aan de groep voorbij te komen.

In Melk stapte ik af, allereerst omdat mijn broer Marcel had laten weten dat er een grandioos klooster lag. Het torende in zijn grootsheid uit boven de stad. Mijn pogingen om er met de fiets te komen strandden, in plaats van het klooster te bezoeken at ik daarom maar risotto met asperges in het ook zeer aanzienswaardige stadje.

Projecten zijn alom aanwezig langs de Donau. Met regelmaat staan er borden langs het pad, die uitleg geven over het waterbeheer, de beschermde biotopen en de diversiteit van flora en fauna. Inmiddels is het hele biologieboek al wel voorbij gekomen. Op een stuk werden de diersoorten om de honderd meter met een bord onder de aandacht gebracht.

Het laatste stuk van de route liep van de Donau af, door de wijngaarden. Die tochten door de landschappen bevallen me beter dan alleen langs het water. Net als de dag ervoor was ik op de bonnefooi vertokken en om dat het zo lekker ging besloot ik de 100 vol te maken, wat de laatste etappe naar Wenen zou bekorten. En net als de dag ervoor bleek er toen lange tijd geen Gasthaus te vinden. Ik kwam alsnog onderdak, in de Barbarastraße in Angern, in een wat ouderwets onderkomen, met een te dun dekbed waardoor ik het koud had en niet goed kon slapen.

Ik fietste 108 kilometer, te zien op https://www.strava.com/activities/580146625

Reageren via het blog kan helaas alleen met een googloplus account. Reageren per e-mail kan ook via beelceem@me.com, die komen zeker aan. Dank alvast aan alle berichtgevers.