In Wenen had ik een doel: het Palais Ephrussi bekijken. Het Palais is een gigantisch huis van de bankiersfamilie Ephrussi, die oorspronkelijk uit Odessa stamde.
Het begon met het boek 'De haas met de amberkleurige ogen' van Edmund de Waal. Het werd me aangeraden door een collega. Al lezend intrigeerde het verhaal over de schatrijke familie me steeds meer. De schrijver is keramist. Toen ik op internet informatie over hem zocht, was ik aangenaam getroffen. Ik herkende zijn werk van de expositie Ceramix in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Ik maakte er destijds een -slecht- fotootje van.
Het pand is zo grotesk als De Waal het beschreef. Maar in groteske, uitbundige panden is Wenen groots. Ik was er niet eerder en keek mijn ogen uit, waarbij ik wel op moest letten om niet onder een bus of koets te komen. Na het Palais Ephrussi stuitte ik op een schoenwinkel, wat leidde tot een wandeling naar een tweede waar ze de door mij begeerde schoenen wel in mijn maat hadden. Ik trok ze meteen aan, wat mijn loopvermogen aanzienlijk verbeterde.
Mijn bezoek aan Demel viel tegen. Ik dronk er voor te veel geld koffie en at nogal smakeloze Sachertorte. Daarna liep ik met een onbedoelde omweg naar het Secession, maar belandde onderweg in een publieke lezing op straat over augmented reality. De lezing ging over de voordelen en beperkingen van kaarten op smartphoneformaat. Ik snapte meteen waarom ik steeds verkeerd liep. Het was een lezing in het kader van Monat der freien Bildung, waarbij de universiteit publiekelijk inzicht geeft in wat zij onderzoeken en realiseren. Een geweldig initiatief.
De tijd werd krap, maar ik slaagde er niettemin nog in het Secessiongebouw van binnen en buiten te bekijken, rond de te dwalen op de Naschmarkt, met zo veel eetkramen dat ik er helemaal gelukkig van werd, en de expositie van Magnumfotograaf Hiroji Kubota in Westlicht te bezoeken, waar ik veel plezier aan beleefde.
Met Wenen ben ik nog niet klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten