Slowaaks

De weg van Wenen naar Bratislava bestond voor  het merendeel uit rechte stukken. Ook rechte stukken kunnen verrassingen opleveren. Vlak buiten Wenen kwam ik langs een Grillzone waar al vroeg een heel varken aan het spit hing. Iets verderop sloop een jongen van een jaar of 16 in de schaduw van een boom. Al snel werd de reden daarvan duidelijk. Ik naderde een naaktstrand, waar al heel wat dames en heren lagen te zonnen. Vlak voor me stak een blote man het fietspad over.

Nu en dan brak de muur van groen langs het rechte pad open en toonde zich een romantische kreek, met roeibootjes en waterlelies, of vlamde een veld verdroogd riet als een geel tapijt op tussen de bomen. Ook de bermen waren weer allermooist. Maar een rechte weg blijft een rechte weg en dan trekt twintig kilometer lang.

Het laatste stuk, tussen Hainburg en Bratislava, werd steeds drukker en ik hoorde meer en meer Slowaaks. In het niemandsland tussen de grensovergangen stond een parkeerplaats volgebouwd met blauwe containers, met ramen erin. Uit een daarvan wapperde dekens en ik zag stapelbedden. Er hingen wat mannen rond. Zo te zien een vluchtelingenopvang waarvan me niet duidelijk werd of het een Slowaakse of Oostenrijkse was.

In Bratislava kostte het me veel moeite om met de fiets het hotel te bereiken. De Garmin kon wel de plek maar niet de weg aangeven. Ik kwam terecht in een wat haveloos gebied met dikke straatstenen en veel trappen. Intussen moest ik op de hobbels laveren tussen chique bruiloftsgasten, die naar een kerk trokken. Het was met de fiets geen doen. Ik stak uiteindelijk maar een soort autoweg over, wat eigenlijk niet mocht.

Een wandeling daarna door de stad was alleraardigst. Een stad van verweerde en opgeknapte panden, die oude en katholieke rijkdom toonden. Het warme weer bracht veel mensen op straat, de terrassen waren stevig bezet en bij een ijswinkel stond een rij die aan dagen uit de Sovjettijd deden denken, maar nu niet vanwege schaarste. Bij de naastliggende ijskraam was het nagenoeg leeg.

Op mijn wandeling werd ik twee keer tegengehouden. Een man vroeg me de weg, waar ik hem niet mee kon helpen. Vervolgens kreeg ik een microfoon voor mijn neus en een camera op me gericht, door twee meisjes die enthousiast en met veel woorden een vraag stelden. Ook nu moest ik het antwoord schuldig blijven omdat ik het Slowaaks niet beheers.

Ik fietste ruim 72 kilometer, te zien op https://www.strava.com/activities/583102337

Direct reageren op het blog kan helaas alleen met Googleplus account. Een bericht kan wel naar mijn e-mailadres op beelceem@me.com.