Smokkelhandel

De bliksemflitsen schoten door de lucht en het water kwam met bakken naar beneden. Richard tobde inmiddels met serieuze zadelpijn. We besloten daarom de geplande etappe per trein af te leggen. Voor iets minder dan een tientje boemelde de Hongaarse spoorwegen ons met onze fietsen zo'n tachtig kilometer verder, naar Mátészalka. Intussen werd het droog en langs het spoor lag een prachtig onbenut fietspad.

We kwamen nogal vroeg bij ons hotel Ramszesz, dat van de buitenkant eerder de uitstraling van een uitdragerswinkel had. De fietsen konden we kwijt in een gang bij de receptie, achter een plastic standbeeld van een Egyptische farao. Even later togen we het stadje in.

Mátészalka was een onbestemde plaats. Waar precies het centrum lag, was onduidelijk. Tijdens de rondwandeling leek het alsof alle gebouwen een troosteloos voorkomen hadden. Er was nog wel moeite gedaan om een kledingwinkel een ietwat moderne etalage te geven. We wilden eten, maar veel meer dan wat kebabzaakjes zagen we aanvankelijk niet. Uiteindelijk vonden we toch een restaurant, met een enorme eetzaal zonder gasten. We aten op de binnenplaats, waar ook een grote Mercedes en twee aanzienlijke BMW's stonden. Ergens moest toch geld vandaan komen.

Later viel het pas op. Naast de troosteloze gebouwen stond er veel nieuwbouw, waar vooral banken in huisden. En je struikelde over de zaken waar merkartikelen van Chinese namaak werden verkocht. Nu had ik net die middag gelezen dat Oezjhorod, een Oekraïense stad zo'n 75 kilometer verderop, een levendige smokkelhandel in namaakspullen kent. Het leek erop dat Mátészalka een graantje van die opbrengsten meepikte.

Toen we rond een uur of negen nog eens een wandeling maakten bleek het enige terras, van de banketbakker, gesloten en was ook een café dat we net ontdekten alweer zijn gasten naar buiten aan het werken. Er zat niks anders op dan ons te vermaken op onze hotelkamer met een blikje bier, verkruimelde chips en een tenniswedstrijd op tv.